حماقت

 

می بارد آرام و زمین خیس می شود هوای ماشین دم کرده و بخار به شیشه ها چسبیده شیشه را پایین می کشم نمی توانم تمرکز کنم فکرم آشفته و درهم به همه جا پرسه می زند انگار  کلمات از ذهنم فرار کرده اند

همین چند لحظه پیش  روی تخت بیمارستان دراز کشیده بود و خون قرمز رنگش با سرم مخلوط شده بود دور لب هایش سیاه شده بود و چشم هایش بی رمقش به پرده  طوسی رنگ اورژانس خیره مانده بود  هردو در مقابل هم بی هیچ پرسش و پاسخی

 صدا در گوشم می پیچد مقدار سه قاشق مرگ موش به صورت دانه های گندم در بین ساعت ۶ تا ۷ بلعیده شده

سپس ماشینی برای نجات از راه می رسدُ خانهُ  هیاهوُ  آمبولانسُ  بیمارستانُ  اورژانسُ شست و شوی معده ُ سرم ُ  اشک ُدرد ُ دیازپام ُ و خواب مصنوعی پس از خود کشی