کنایه

 

افکار پراکنده ذهنی بغضی در گلویم  می نشاند

رمق از تنم به در می رود 

با سرگیجه بر زمین می افتم

خوابم می گیرد

خود را زیر پتو قایم می کنم تا کسی نبیندم

 می اندیشم...

کنایه های زندگی هیچ وقت تمامی ندارند

چشم های بی رمقم را می بندم

تا حضورم  هرچند کوتاه از زندگی محو شود